Ken je het liedje van Keesje de Jordaan? Ik leerde het vroeger op kamp. Hij vraagt ‘Geef me een banaan’ maar dat loopt niet zo best af…
Voor de groentewinkel stond Keesje de Jordaan
Zwaaiend sprak hij tot de baas: ‘Geef mij een banaan!’
Maar de baas was juist die dag gladweg uitverkocht
En hij dacht dat onze Kees ruzie met hem zocht
En de baas zei:
Ja, ik heb geen bananen,
Ik heb geen bananen vandaag
Ik heb radijsjes, hele mooie, witte en rooie.
Maar ja, ik heb geen bananen,
ik heb geen bananen vandaag
Plots vloog er een rode kool door de winkelruit
En er volgde een meloen in de baas z’n snuit
De baas z’n snuit zat vol met sap,
Kees ging voor hem staan:
‘Lelijke meloenenkop, geef mij een banaan!’
En de baas zei…..
Dit liedje zit de laatste tijd veel in mijn hoofd. Een mooie versie met leesbare tekst is te vinden op Youtube. Het ‘bananenlied’ is voor mij een voorbeeld van miscommunicatie. Grappig, tot je zelf vraagt om een banaan…. En in het afgelopen jaar, met lockdowns en extra communicatie via telefoons en beeldschermen kreeg het ineens een heel nieuwe betekenis voor me.
Heeft Keesje misschien honger?
De baas denkt dat kleine Kees ruzie zoekt. Iemand die vraagt om iets wat jij niet kunt geven, lastig! Misschien roept Keesje omdat hij honger heeft. Kan toch? Dan zijn radijsjes geen oplossing… die vullen niet.
Nog een paar niet-oplossingen:
-Man ga weg, ik heb het veel te druk voor je.
-Weet je, volgende week heb ik weer bananen. Je zult het nu toch echt zonder moeten doen.
-Ik heb het met moeder de vrouw besproken en die zegt ook….
Een ander bananenlied
Wat gebeurt er als mensen iets meer oog hebben voor de behoefte achter de vraag? Wat als de baas op de vraag ‘Geef me een banaan’ had geantwoord ‘Kees, hebbie honger man?’ Dan had Kees gezegd: ‘ja!!!’. En stel je voor dat de baas dan zei: ‘Dat is rot man! Ik heb achter nog een zak krentenbollen. En een bakkie huzarensalade. Nou, wat denk je, is daar wat voor je bij?’
En als de baas dan ook nog zegt: ‘Enne, ik kan op zaterdag nog wel wat hulp gebruiken. Zie ik je zaterdagmorgen?’
Keesje nog veel blijer…. Baas geholpen met zijn zaterdagse drukte…
Geef me een tekstbanaan!
Bellen lukt me alleen als we beiden in een rustige ruimte zijn. Ik communiceer vaak makkelijker via e-mail of chat. De laatste tijd realiseer ik me steeds vaker dat ‘schrijven’ voor andere mensen geen gesneden koek is. En toch… het is te leren.
Bij een vorige werkgever kregen we een training van Loo van Eck. Zij zeggen: ‘emoties komen van rechts dus die hebben voorrang’. Pas als iemand denkt: ‘die ander luistert echt naar me’, heb je contact. Hoeveel moeite is het om een chat of mail te beginnen met: ‘Wat een vervelende situatie, alle bananen uitverkocht!’ ?
Hoe zou het zijn als bedrijven, verenigingen en kerken ook met mensen willen chatten of mailen in plaats van bellen? Voor mensen met een gehoorprobleem is dat een uitkomst. Natuurlijk is het wennen als je zelf heel makkelijk even de telefoon pakt. Of als je gewend was even snel naar elkaar toe te gaan. Als je gewend bent om de ander te horen en te zien. Mijn ervaring is dat je via geschreven tekst heel mooie ‘gesprekken’ kunt hebben. Over alle mogelijke onderwerpen, ook moeilijke en gevoelige.
Ik ga nog vaak bananen vragen
Of contact via tekst. Of ondertiteling bij een filmpje. Natuurlijk probeer ik ook te vertellen waarom ik die banaan zo graag wil… Communicatie komt van twee kanten. Misschien wil ik er wel mijn schoenen mee poetsen, dat schijnt te kunnen… Dus welkom met je reactie, je vraag. Gaan met die banaan.
Reageren kan via het contactformulier, op Facebook of op LinkedIn.
