Het hoeft geen nacht te zijn, er hoeft geen alcohol in het spel te zijn. Ook overdag worden er grenzen overschreden. Wat is er nou zo moeilijk aan het accepteren van een ‘nee’?
Het is vrijdagmiddag en ik ga even kaas halen en naar de supermarkt. Bij de ingang staan twee mannen, begin twintig en ze spreken voorbijgangers aan. Ze hebben geen herkenbare kleding aan van een goed doel of internetprovider. Strategisch opgesteld bij het hek om de winkelwagentjes kun je ze niet negeren. Ik vraag of ze eerstejaars zijn, andere jaren waren die bezig met donateurs werven als onderdeel van hun ontgroening. Dat zijn ze niet, ze zijn al veel meer ervaren in ‘bijten en niet loslaten’. Of ik het verhaal wil horen? Nee, ik wil gewoon rustig mijn boodschappen kunnen doen. Hij belooft me dat ze er straks nog wel staan, als ik de winkel weer uit kom.
Deze twee mannen zijn me veel te opdringerig. In de winkel spreek ik de supermarktmanager aan. Hij heeft ze nog niet gezien maar belooft me er heen te gaan. Als ik de winkel verlaat, zijn ze weg. Ik kan rustig mijn spullen in de fietstassen doen en het wagentje terug zetten.
De dag ervoor gebeurde er net zoiets maar dan op de markt en wel herkenbaar. Weer een man, dezelfde leeftijd. Werving voor een internetprovider. Ik ben blij dat ze gestopt zijn me via e-mail te spammen. Dus geen behoefte aan verdere tijdverspilling.
Ik snap het niet. Wat is er zo moeilijk aan een ‘nee’ accepteren? Wat voor belang hebben organisaties en bedrijven erbij om dit te laten doen? Ook dit is grensoverschrijdend gedrag.
