Lieve mensen, ik word niet beter
Zomaar een brief van het UWV in een ordner. ‘Wij bellen u om te vragen hoe het met u gaat en wanneer u denkt dat u weer beter bent’. Lieve mensen, ik word niet beter. En dat is veel minder dramatisch dan het klinkt. Ik heb een aangeboren aandoening en die is medisch gezien niet gevaarlijk. ‘Als je er dan toch één moet kiezen, dan maar deze’, zeggen ze er wel over. Het is wel onhandig dat ik daardoor minder goed kan horen. Ook mijn gehoor wordt niet meer beter en ook daar is prima mee te leven. Ik heb goede hoortoestellen en heb geleerd om om te gaan met mijn gehoorverlies. Werken in een kantoortuin lukt niet, maar ik ben niet ziek. Het systeem is ziek.
Niet ziek, niet beter
Het zal een standaard brief zijn, met een standaard zinnetje. Maar het is ook één van die kleine speldenprikjes die je samen helemaal lek maken. Ik ben niet ziek, ik heb een aandoening. En sinds een half jaar zit ik ‘ziek’ thuis. Niet in staat om te werken. Weer een poging gedaan en weer gefaald. Of eigenlijk: het systeem heeft gefaald. Ik heb die aangeboren aandoening met allerlei kleine gevolgen. En ik heb mijn opleiding, mijn werkervaring en mijn wens om weer te werken. En dan wel aan het werk te blijven, het liefst nog een jaar of 15 minstens. Daarvoor heb ik begeleiding nodig. Want het is best lastig om op zo’n scheef potje als ik een passend, werkend dekseltje te vinden. Zoals op de mok in de foto staat: ‘I’m not weird, I’m limited edition’. Het vraagt best wat aanpassing van mijn kant en die van de werkgever om er een succes van te maken.
Het systeem is ziek
Wat er beter moet worden? Het systeem is ziek, ernstig ziek. Ik ben geen arts en geen bestuurskundige maar dat is mijn diagnose. Vanwege mijn beperkingen heb ik behoefte aan ondersteuning bij het vinden en houden van een baan. Omdat ik in de WIA raakte bij een eigenrisicodrager, moet die daarvoor zorgen. En deze werkgever, een ziekenhuis, doet dat niet. Daarom vroeg ik het UWV om een oordeel. Het UWV wilde medische informatie hebben, niet over de patiënt in dit verhaal maar over mij. Na 10 weken bedachten ze: oh nee, die hoeven we toch niet te hebben. O, wacht even: mevrouw Langenhoff die snapt het niet. Die wil weten wie haar moet helpen. En dat kunnen we haar vertellen. En dan hoeven wij verder niks te doen. Geen deskundigenoordeel op te stellen over wat haat ex werkgever doet.
Misselijk in de achtbaan
Dan hebben we het nog niet over de achtbaantjes waar je tussendoor in beland. Betergemeld door huidige werkgever en toen toch weer ziek. De medische afdeling en de ‘klachtenambassadeur’ die alleen via telefoon werken en op een onbekend tijdstip gaan terugbellen. Een half jaar zonder begeleiding en met extra stress. Om misselijk van te worden.
Het systeem is ziekmakend
Mevrouw Langenhoff heeft dan wel een gehoorbeperking maar denken gaat best aardig. En die hersens daar wil ik graag iets mee doen. Iets nuttigs, in plaats van al dat vechten tegen instanties. En dus jeuken mijn handen om weer aan de slag te gaan. Maar dan deze keer wel met genoeg begeleiding. Want zo’n draaideurloopbaan en alle stress doet iets met je. Je zou er nog ziek van worden. Wat als de instanties nou eens zouden gaan samenwerken en mij ondersteunen? Wat als ik al die uren in iets zinvols kan steken en kan bijdragen aan de maatschappij?